مشق مدارا

من نشستم ز طلب وین دل پیچان ننشست
همه رفتند و نشستند و دمی جان ننشست

هر که استاد به کاری بنشست آخر کار
کار آن دارد آن کز طلب آن ننشست

هر که تشویش سر زلف پریشان تو دید
تا ابد از دل او فکر پریشان ننشست

هر که را بوی گلستان وصال تو رسید
همچنین رقص کنان تا به گلستان ننشست

#مولانا

شب نشینی در خانه ی "مولانا"

در ادمه ی هم نشینی با ابناء بشر، باید کمی هم مثنوی خواند تا هزار و یک توجیه برایت بیاورد؛ باید این مهمانی های دورهمی را برای شناخت فضائل و رذایلت در سبد زندگی ات بگذاری.

می گوید موری که روی شانه اش با حرص و تقلا دانه می برد را ببین.از نظر تو مضحک است چون می دانی در برابر آن همه آذوقه و انبار گندم، مورچه چرا به همین یک دانه ها اکتفا می کند و زیر بارش خم می شود.مَثَلِ انسان هم همین است.ذره ذره جمع می کند و حرص بی اندازه دارد و از معدن بخشایش اصلی بی خبر است.

جایی دیگر جسم را مورچه می داند و روح را همان بار سنگین و اتفاقا بین جسم و روح ارتباطی محکم می بیند.ما به آب و رنگ و تناسب اندام مورچه بهای زیادی می دهیم و گندم را توی انباری سربسته و نمور پنهان می کنیم برای روز مبادا.

با چشم سر، به مورچه های سیاه و سفید نگاه می کنیم و بعد قضاوت!به هر چه چشمش دید قناعت می کند.تکان خوردن شاخ و برگ درختان، نشان از نسیم ملایمی دارد که دیدنی نیست، اما مگر می شود جنباننده را انکار کرد؟!

چشم ظاهر بین به خاطر تکرار اتفاقات دچار ملال و افسردگی می شود، اگرچه که خوب دیدن و تمرکز بر روی همین امور به ظاهر ملال آور، راه گشایش است.اما چشم انسان دچار دوبینی می شود و نمی تواند حقیقت را از مجاز تفکیک کند. تنها راه درمان از نظر این روان درمان گر، برانگیخته شدن و تغییر است و نباید در مسیر از چند و چون راه پرسید.برای شروع، مُردن را پیشنهاد می کند.

این که نباید از نیستی و عدم ترسید.باید از هرچه آموختی تُهی شوی که دوباره از نو متولد خواهی شد.حتی برای به دست آوردن دانش بیشتر باید ظرف قبلی را کاملا خالی کرد.همان "من هیچ نمی دانمِ" معروف،از خود خالی شدن و اقرار به نادانی!آن وقت است که چشم حقیقت بین برانگیخته خواهد شد و"آن چه نادیدنی ست آن بینی"!

حالا آن هایی که به آن دانه راضی اند پی اش را نمی گیرند و می خواهند شبیه کلاغان در گل و لای پایین دست ها دست و پا بزنند، که اکثریت همین راه ساده را انتخاب می کنند.دسته ای دیگر کمی اوج می گیرند، دستی به بالا دارند و چشمی به زمین و اینگونه مُرددند برای پرواز، که پریدن دشوار است و همت بلند می طلبد.غر می زنند کم می آورند و بال های ضعیف شان را ، دلبستگی های عمیق شان را و چشم ظاهر بین و لوچ شان را بهانه می کنند و برای همیشه قید پریدن را می زنند.

فروشنده ها خریدار خودشان را خوب می شناسد "برو لطفا مزاحم نشو، تو خریدار نیستی"،آن همه فریاد زده بود و گفته بود :" بدو این طرف بازار" حالا که دورش را گرفته اند و بعضی با میلی بساطش را زیر و رو می کنند، خریدار را از بیکاری که قصدش فقط گردش توی بازاربوده نه خرید، از این می پرسد " این چند، آن چند" تشخیص می دهد و رو ترش می کند.

اما خریداران اصلی، آن ها که به دنبال سایه های آن طرف غارِمُثُل می روند، به بعثت می رسند، چون به مرکز خرید اصلی دست یافته اند و برای هر دانه ی بی ارزش و کوچکی توی بساطِ کنار خیابان، کمر خم نمی کنند.

حالا دوربین را می چرخاند و می گوید اگر می خواهی فروشنده باشی و حرفت خریدار بسیار داشته باشد، باید عاشق کارت باشی و با ردّ و قبولِ مردم کاری نداشته باشی.وگرنه عمر خودت را بی دلیل بر سر این کار گذاشته ای و توی بساطت، جز جنس خاک خورده و به درد نخور چیزی نداری.

جایی بساط کن که مشتری اهل داشته باشد.حقیقت بهترین خریدارت خواهد شد و به وقتش به سراغت می آید.فقط دلش را داشته باش و جنس های کهنه ات را دور بریز، توی این بازار داغ خریدار راستی می آید و دست به نقد و مشتاق، همه ی کالایت را می خرد و آن وقت است که تو دست رنج و نان درستی ات را خواهی خورد.

مثل نوح باش، هم داشت برای رفتن آماده می شد و هم از سر دلسوزی، مشتری ها را خبر می کرد.مشتری ای که دست و دلش لرزید و خریدار نبود از رفتن باز ماند.اول تغییر را از خودت شروع کن و به حرف هایت آب و رنگ واقعی بده، جنست اگر اصل باشد طالبانش خواهند آمد.خریدارِعاشق اگر باشد اصل و بدل را از هم باز می شناسد.

هیچ خنیاگری نمی رود توی محله ی ناشنوایان دف بزند و آواز بخواند.

بیت های 810 تا 850 دفتر ششم

#مثنوی_معنوی

#مولانا

#زهرا_محمودی

مرغ دریایی بر فراز ساحل خلیج پرواز می‌کرد که موش را دید. از آسمان فرود آمد و پرسید: بال‌هایت کجاست؟
زبان جانورها با هم فرق می‌کند، موش منظور پرنده را نفهمید؛ اما متوجه شد که دو تا چیز عجیب و غریب از آن حیوان آویزان است.
موش فکر کرد که حتما یک جور بیماری دارد.
مرغ دریایی فهمید که موش چشمهایش را به بال‌های او دوخته:» بیچاره. حتما جک و جانورها به او حمله کرده‌اند و گوش‌هایش کر شده‌ و بال‌هایش را برده‌اند.»
با محبت موش را به منقار گرفت و او را به اوج برد. موقع پرواز حداقل در این فکر بود که: «حداقل دلتنگی‌اش را از بین ببرد.»
بعد با احتیاط تمام بر زمینش گذاشت. موش تا چند ماه خیلی غمگین بود؛ بلنداها را شناخته بود،‌دنیایی پهناور و زیبا را دیده بود.
اما با گذشت زمان، دوباره عادت کرد که همان موش باشد و فکر کرد معجزه‌ای که در زندگی‌اش رخ داده، فقط رویا بوده است.
برنده تنهاست – پائولوکوئلیو

سالها پیش تقریبا نیمی از کتابهای پائولو کوئیلو رو خوندم و دوستی بهم توصیه کرد که از این کتابهای سطحی فاصله بگیرم و وقتم رو صرف کتابهای باارزش تری کنم.
امروز که داشتم یادداشتهام و نگاه می کردم، دیدم نمی تونم تاثیر حداقلی این نویسنده رو در اون دوران زندگیم نادیده بگیرم.
*کتاب معروف کیمیاگر
*کنار رودخانه پیدرا نشستم و گریستم
*(الف) که اصلا دوستش نداشتم
*برنده تنهاست
*یازده دقیقه
اما این دو تای آخر واقعا برام فرق داشتند.
Eleven minutes (یازده دقیقه) رو چون به زبان اصلی خوندم، حس متفاوتی بهش دارم و داستان قشنگی هم بود که شاید به دلیل سانسور زیاد ترجمه نشه.
اما قصه ی "برنده تنهاست" فرق داره.
سالها پیش (در عنفوان جوانی) این کتاب و توی مطب یک دندانپزشک دیدم و جذب اسم و طرح جلدش شدم.اونقدر که از دکتر محترم خواستم همون روز کتاب و بهم قرض بده.(الان از این جسارتا ندارم)
ایشون با روی خوش کتاب و بهم امانت دادند و  اگرچه تم داستان جنایی بود، برای اون روازی من حرف زیاد داشت و حسابی به دلم چسبید.

"وقتی کوچک ترین علامت بی تفاوتی و فقدان شوق در برقراری ارتباط با هم نوع خود را دیدید هوشیار باشید.تنها شیوه ی پیشگیری از این بیماری درک این موضوع است که وقتی مجبور می شویم سطحی زندگی کنیم روح رنج می کشد و بسیار رنج می کشد.
روح به چیزهای عمیق و زیبا نیاز دارد." ‌ 

  #برنده_تنهاست

Perhaps the road needs to breathe , to rest from the many steps that trudge along it every day.

مردم باید خود نیک باشند تا بتوانند از کوششهای پیشروان و از پیشامدهای جهان بهره یابند و بلند شوند ؛ همین است که ما گفته ایم هرکسی اول باید خود را پاک گرداند و سپس به اصلاح دیگران بپردازد ؛ زیرا تنها راه پیروزی اینست که همه ی مردم با یکدیگر برای رسیدن به اهداف بلند کوشش کنند

جهان هیچگاه به دلخواه مردم نمی گردد.
بلکه این مردم هستند که باید پیروی از آیین جهان کنند  ؛  مردمی که باهم متحد نمی شوند و هریک دنبال هوس های خود هستند ، سرنوشت آنان جز خواری نخواهد بود.

تاریخ و پندهایش/احمد کَسرَوی

#گفت بنویس بگذرد این نیز هم

#رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند